En zoru da kendini affedebilmek || Manchester By The Sea İnceleme

Bu adam Lee Chandler. Ve inanılmaz üzgün,bezgin,depresif,derbeder,misantrop,kaygısız ve boşvermiş görünüyor. Bir derdi var ve belli ki içinde tutamıyor. Chandler, Boston’da bir temizlik işçisi olarak çalışıyor. Sıradan görünen bu işleri gayet pratik biçimde halledebildiğini görebiliyoruz. Ama daha en başında, onda gözlemlediğimiz bir tuhaflık var. Bu adam bulduğu her işi yapıyor. Sanki sürekli kendisini meşgul etmeye çalışan bir yapısı var. Derdi öyle büyük ki , kendisini bir işten diğer işe sürüklüyor. Tuvaletleri temizliyor , çöpleri atıyor ,tamir edilecek ne varsa tamir ediyor. Kendisini tam anlamıyla işine vermiş. Tüm bunlar olurken ne insanlarla konuşuyor ne de herhangi bir duygu emaresi yansıtıyor. Dünayaya karşı tamamen kayıtsız bir adam. İnsanları dinliyormuş gibi yapıyor ama dinlemiyor. Göz temasına bile girmiyor ve sanki, boşluğa bakıyor. Ama aslında biliyoruz ki karakterimiz boşluğa değil geçmişine bakıyor. Aklından bir türlü atamadığı travmalar gözünün önünden gitmiyor. Bu durumda tıpkı filmin bize aktardığı gibi flashbacklerle örülü bir yaşam döngüsüne giriyor. Çevresindeki diğer insanlar gibi , hayatın tek yönlü akışına kendisini kaptıramıyor ve bölük pörçük bir hayat deneyimiyle başbaşa kalıyor. İşte Manchester By The Sea bize bir adamın derin acısını oldukça gerçekçi bir yaklaşımla anlatmayı başarıyor. Ve bugün sizinle bu film üzerine biraz konuşacağız.
Ayrıcalıklardan yararlanmak için bu kanala katılın: