Dürüst, insanlara zararsız doğru sözlü kendine güvenli kendi ayakları üzerinde duran çocuklar yetiştirmeyi amaçladım. İki kızım evli ve onlardan yana çok mutluyum. Küçük kızım Seren, sanat hayatını benim isteğim dışında seçti. Yıldız Koleji mezunu. İsviçre’de kaydını yaptırmıştım. Tam okula yollayacağım sırada Fahrettin Aslan’ın teklifi üzerine okumaktan vazgeçti. Çok üzüldüm. Çünkü çok kabiliyetli bir çocuktu. Piyano çaldırttım, bale yaptırttım. Fakat tanınmış bir babanın kızı olduğu için hep göz önünde oldu. Basın onun güzelliğinden bahsederek bu yola yönlendirdi. Bu camianın içinde yıllarca yaşamış ve mutlu olamamış bir insandım. Bu yüzden çocuğumun asla sanatçı olmasını istemedim. En büyük pişmanlığım, sanatçı olmak istediğinde daha ısrarla karşı çıkmalıydım. Okumasını, istediği bir mesleği seçmesini istiyordum.

Her şeyden önce de mutlu olmasını. Ama maalesef sahne sanatçısı oldu. Küçük yaşta assolist oldu. Başarılı da oldu. Çok çocuk, çok iyi niyetli. O piyasada daha akılcı, daha menfaatlerine düşkün daha ketum, daha egoist olması gerek. Benim kızımda bu saydıklarımın hiçbiri yok. Verici, kıskanmayan, herkesin yükselmesi için elinden geleni yapan, gazeteci arkadaşlarına her türlü gizli şeylerini açıkça anlatan, hiçbir ilişkiye mesafe koyamayan bir çocuk. Çok üzüldüğüm zamanlar oluyor. Kızımın en acı eleştirmeni benim. Ama benim kızım sanatçı olabilecek özelliklere haiz değil. Seren batı müziğiyle başlamak istedi.

Çünkü alaturkayı hiç dinlememişti bile. Fakat o zaman başka kadroyla çalışması gerekecekti. Hem gazinolarda hiçbir zaman batı müziği sanatçısı assolist olmaz. Böyle yönlendirdiler. Tatmin olmuyor. Hep iyinin daha iyisi, güzelin daha güzeli olmak istiyor ve ben ona bir türlü anlatamıyorum. Burnumun burası küçük diyor, hastaneye yatıyor. Bana haber vermiyor. Telefon edip geçmiş olsun diyorlar. Ben de ne oldu diyorum. Seren beni çok üzdü. Hep eleştirdiğim için, ne zaman yanlış yapsa benden kaçar. Belki de. Ama hep sonunda annem haklıymış derdi. Ama bir insan bunu bir kere, üç dört kere söyler de beşincisinde der ki bu kez annemi dinleyeyim, bunları yaşamayayım. Ama Seren diyor ki, ‘Anneciğim bunları yaşamam lazım, o zaman öğreneceğim.’ Ben de öğreneceği günleri bekliyorum.